ماه رویت اثر عیش وشرابم به ربود
ماه رویت اثر عیش وشرابم به ربود هرکه دید روی تورا رفت و به کنجی به غنود
نه فقط عیش شرابم همه شد باد هوا دل ودینم بگرفتی تن وجان گشته خمود
نه ، توان مانده به زانو ونه نورِ بصری ترسم ،از حیرت وپستی به تمرگند حسود
زلف مشکین کمندت همه را کرده اسیر رهنمانده برود مؤمن وترسا وجهود
همه مجذوب نگاهت به دو چشمان حریص سر تسلیم بیاورده همه شیخ وشهود
حکم وفرمان توجاری همه در طاعت[1]آن کسنمی تابدوتسلیم ورضایندوعَبود[2]
گر کنی گوشه ی چشمی همه افتاده زغش خسرو» از بهر توافروخته است مجمر[3]ودود
گرکنی لطف وزنی باده دمی در دم او به رهد ازغم ورنجوری وافتد به سعود[1] - طاعت = فرمانبرداری ، بندی ، فرمان بردن
[2] - عبود. [ ع َب ْبو ] (اِخ ) مرد افسانه ای بسیارخواب که هفت سال در جای هیزم کشی خود در خواب بود،و در حدیث آمده است نخستین مردی که وارد بهشت شود مرد سیاهی است بنام عبود. این اشارت به این حکایت است که خدا پیامبری را برای راهنمائی مردم قریهای بفرستاد هیچ یک بدان نگرویدند مگر مرد سیاهی ، از این جهت قومش چاهی بکندند واو را در آن بینداختند و سنگی بزرگ بدرب آن گذاردند آن مرد از چاه بیرون میشد وجهت گذران زندگی هیزم کنده میفروخت و از بهای آن غذا و شراب تهیه ومجدداً بدان چاهمیرفت. روزی پس از تهیه ٔ هیزم جهت استراحت نشست و بی اختیار سر او به یک طرف رفتو هفت سال بخواب رفت سپس از خواب بیدار شد در حالی که نمیدانست چه ساعتی از روزبخواب شده است ، به ده رفت پیامبر را بدانجا نیافت از حال أسود (مرد سیاه ) پرسیدپاسخ دادند نمیدانیم کجا است. از اینجاضرب المثل شد برای کسی که خواب آن طولانی باشد. (از منتهی الارب )
[3] - آتشدان
درباره این سایت